خواستاری یا خواستگاری؟
اگر زن در تشکیل خانواده فعال باشد، خودش شوهرش را انتخاب می‌کند. اما آیا این به معنی خواستگاری کردن زن از مرد است؟ نه!
زن انتخاب می‌کند و این انتخاب را با پدر و محارم خود در میان می‌گذارد. شاید هم به پیشنهاد آن‌ها انتخاب کند، به هر حال او انتخاب می‌کند و باقی را در جریان می‌گذارد. حالا آن‌ها به مرد می‌گویند که این دختر تو را انتخاب کرده، به خواستگاری او بیا! آیا مردی هست که قبول نکند؟ طبیعتاً نه. البته هستند مردانی که خیال می‌کنند اگر نپذیرند، خود را ارزشمند کرده‌اند؛ در حالی که برعکس است. اگر نپذیرد، نامرد است!
پس مرد- اگر واقعاً مرد است- وقتی که انتخاب می‌شود و این انتخاب مطابق با معیارهای اساسی‌اش باشد، می‌پذیرد و به خواستگاری می‌آید. اما نتیجه خواستگاری چیست؟ معلوم است، پذیرش! پس خواستگاری یک امر از پیش تعیین و تأیید شده است، اما صوری نیست. درست مثل جلسه دفاع از پایان‌نامه که استاد و دانشجو و داور می‌دانند که نمره قبولی تضمینی است، اما کم و کیفش در جلسه مشخص می‌شود.
این جوری خواستگاری‌ها مثل فیلم‌ها شیرین می‌شود. تازه دروغ‌های تلویزیونی را هم ندارد.
